​In het voorwoord van de bundel staat dat Van der Dong met zijn kunstprojecten mensen wil wakkerschudden en wie de bundel leest vraagt zich automatisch af of dat niet eens met Hoogkerk moet gebeuren. “Het is een dorp in conflict met de nieuwe tijd, dat is constant voelbaar. Op een gegeven moment kan je niet langer volhouden dat je een dorp in een stad bent. Je bent een stadswijk aan het worden. Een klein voorbeeldje: Hoogkerk staat niet meer in de telefoongids en toch zetten sommigen heel halsstarrig Hoogkerk achter de postcode. En dan is er de fabriek die zich steeds verder terugtrekt op zijn eigen terrein. Uit de samenleving verdwijnt. Vijftig jaar geleden werkten er twaalfhonderd mensen tijdens de campagne, nu honderdtwintig. De naam van de fabriek is verengelst. Het heet nu Cosun en daarvoor Suikerunie of CSR.” 

Recensie Biblion door: Louis SmitDe dichter (1962) is een kunstenaar die bekend werd door prikkelende projecten als de Postbus van God en de Postbus van Allah. De bundel gaat over hoe hij opgroeide in het Groningse dorp Hoogkerk en over de suikerfabriek die daar was gevestigd.
In drie verhalende gedichten brengt hij een ode aan zijn overleden ouders en celebreert hij een 'Hoogmis van suiker'. Dominee en kerk zijn overal; het leven is doorspekt met godsdienst (gebod, zonde, de vreze des Heren). De dichter lijkt met dat 'rare calvinistische dorp' te willen afrekenen. Tegelijk is dit boekje een gevoelig, bijna kwetsbaar kleinood, vol liefde voor de vader, de moeder en het dorp.

​De kleurenillustraties, van de kunstenaar zelf, zou je, met een toespeling, 'suikerzoet' kunnen noemen. Al met al een aansprekend en wat nostalgisch document over een voorbije tijd. Over beklemming, maar ook over de geborgenheid in de eigen zuil. Het zal mensen aanspreken die zelf in een dorp zijn opgegroeid, maar ook anderen die geraakt worden door bijvoorbeeld het liedje 'Het dorp' van Wim Sonneveld.


Gebonden uitgave in klein, vierkant formaat.

Als alles meezit (vanwege corona) presenteren we 2 oktober a.s. Stripmuseum te Boek, een full colour hardcover boek over de geschiedenis van het Nederlands stripmuseum in Groningen.

De geschiedenis van het Nederlands Stripmuseum in Groningen is even uniek als kort. Het museum kent een voorbereidingstijd van meer dan tien jaar en is uiteindelijk slechts vijftien jaar open. Dankzij de niet aflatende inzet van vele enthousiaste stripliefhebbers en de participatie van Dirk Lips' Libéma gaat het museum op 21 april 2004 open. Na tien jaar houdt Libéma ermee op, maar weet de Stichting Het Nederlands Stripmuseum met hulp van een beperkt aantal betaalde krachten en een grote groep vrijwilligers zelfs een sluitende exploitatie te realiseren. Dan ligt er echter al het besluit om op te gaan in het Groninger Forum en onderdeel te worden van Storyworld.

De Groninger stadshistoricus Beno Hofman beschrijft de geschiedenis van Het Nederlands Stripmuseum met hulp van oud-bestuursleden, medewerkers en andere betrokkenen. Het boek is vormgegeven door oud-medewerker Jan-Willem de Vries.

Stripmuseum te Boek, auteur Beno Hofman, vormgeving Jan Willem de Vries, ISBN  9789491737602, hardcover, full colour, 162 pagina’s, uitgeverij Nobelman. € 24,95

Rob van Essen schreef een mooie recensie over Die Vanbinnen van Sam Shepard in NRC Next. Het boek kreeg **** sterren. ‘Alles is echt, op een poëtische, rauwe manier, in een bij tijden wreed Amerikaans landschap. Hij beschrijft het rustig, bijna teder. Overal verschijnen verbanden, alles resoneert met elkaar, en daarom is dit een boek om in één zitting uit te lezen.’
​
Sam Shepard – The One Inside | Die Vanbinnen. Voorwoord: Patti Smith. Vertaald door Gerrit Brand. Nobelman, Groningen. 203 blz. € 22,95.
Lees hier meer over Die Vanbinnen
​

Vanaf vandaag, 23 juni 2020, is het boek, Een heel nieuw leven, van schrijver Gerrit Brand beschikbaar als audiobestand. De Zweedse uitgeverij Lint & Co, die gespecialiseerd is in audioboeken, gaf het boek opnieuw uit en ontwierp een nieuwe cover voor het boek. Een heel nieuw leven is onder andere te beluisteren via Storytel.
​
Over Een heel nieuw leven
Het boek gaat over horlogemaker en juwelier Tadema. Als een baron een van de duurste en meest gecompliceerde horloges van Tadema bestelt, rekent de juwelier zich rijk. Maar de baron stelt elke keer de betaling uit, en in tussentijd valt zijn vrouw Adèle als een blok voor de rijke baron. Dit in combinatie met de opkomende financiële crisis zorgt ervoor dat de juwelier in een negatieve spiraal terecht komt. Hij komt erachter dat de enige manier om zijn leven weer op de rails te krijgen, is het deel van het radarwerk dat zijn leven blokkeert te elimineren. Samen met zijn vrouw besluit hij dat het tijd wordt voor een heel nieuw leven.
Een heel nieuw leven | Paperback | 9789081715126 | 200 pagina's.

Groningen, daar zou een deel van het boek zich af kunnen spelen. Alle tekenen wijzen erop, alleen de plaatsnamen zijn fictie, dus blijft het gissen waar de personages hun geheimen prijsgeven. De tegenstelling met het echte stadse leven is groot, daar moet je twee uur voor reizen en dat zal ergens in de Randstad zijn. Het doet er niet echt toe, maar toch ontkom je als lezer niet aan het visualiseren van de locaties. Het stoere noorden, grenzend aan onze Oosterburen, is het toneel van journalist Adam Kamphuis. In het dorp Balder bewoont hij een riant huis met Catharina, die een goedbetaalde baan heeft als politica van een Arbeiderspartij. Naast hen staat het protserige huis van hun buren en daar besluit buurman Rieks Kwant tot de aanschaf van vijf windmolens. Verder is er nog een kleurrijk personage, ene John Lavendel, die op mannen valt. Voilà, tot zover de hoofdpersonages en een deel van de intrige.

Vandaag is de eerste druk van 'Pobeda 1946' binnengekomen. Het boek is vanaf 22 juni aanstaande beschikbaar.
"De personages en gebeurtenissen in Ilmar
Taska's bestellerroman Pobeda 1946 vormen een microkosmos van de meedogenloze bezetting van een door oorlog verwoest klein land door een expansionistische grootmacht." - Books of the Year 2018

Recensie door Kirsten van Santen

De debuutroman van journalist Mannus van der Laan, verslaggever bij Dagblad van het Noorden , heeft wel iets weg van de Deense televisieserie Borgen . Daarin zien we hoezeer het politieke en het mediadomein met elkaar verweven zijn, en hoe privé-beslommeringen het professioneel handelen van beleidsmakers, pr-figuren en mediagrootheden bepalen. In De windvangers gaat dat net zo. De hoofdpersonen hosselen zichzelf door het leven, met hun dubbele moraal en hun ontembare verlangen naar seks, geld en carrières.
Maar meer nog dan Borgen doet deze roman denken aan Ons soort mensen van de Duitse schrijfster Juli Zeh. Daarin vertelt ze het verhaal over Unterleuten, een dorp waar het mooie plattelandsleven ruw wordt verstoord door de komst van een windmolenpark. Van der Laan vertelt een soortgelijk verhaal, maar tegen een Gronings decor.

Misschien is het beroepsdeformatie van deze recensent, maar ik heb genoten van de beschrijvingen van journalistieke processen in De windvangers – van de redactiechefs die koortsachtig op zoek zijn naar een opening voor hun pagina tot de eindredacteuren die avondenlang in stilte naar hun beeldschermen turen. Ook interessant is de werkwijze van journalist Adam Kamphuis, hoe hij balanceert op het randje van het moreel toelaatbare, wankelt, erover heen kukelt en vervolgens de afgrond in tuimelt. Daar had ik nog wel meer van willen lezen.

In De windvangers kijken we over Kamphuis’ schouders mee naar de komst van een windmolenparkje, min of meer in zijn achtertuin, een project van zijn op geldbeluste buurman Rieks en diens luxedier-echtgenote Tiny, twee hilarische personages. Kamphuis is tegen de windmolens, maar zijn levensgezellin Catharina, gedeputeerde van de Arbeiderspartij, móét eigenlijk wel voor duurzame energie zijn. Zie hier: een giftige cocktail, die nog giftiger wordt door de nieuwe burgemeester John Lavendel van Stadshage (Groningen), afkomstig uit het mondaine Bredam (Amsterdam), die in de sauna hopeloos verliefd wordt op een mooie jongen.

Dat kan niet goed gaan en dat gaat het ook niet. De windvangers leg je niet snel weg, de plot is spannend en vaardig opgebouwd, de perspectiefwisselingen werken en de inkijkjes in de regionale politiek en het journalistieke metier boeien.
​
Van der Laan schakelt soms wel heel snel van het een naar het ander en formuleert hier en daar kort door de bocht (de schaamstreek van de oudere vrouw is een ‘ongeschoren overgangsnest’, Adam voelt ‘lust in zijn lijf’ en iemand is een ‘onbedaarlijke neukbeer’). Het boek had baat gehad bij een betere eindredactie – de namen van John en Adam worden op pagina 98 door elkaar gehusseld en sommige passages kunnen echt bondiger, maar laten we het erop houden dat dit de uitgeverij is aan te rekenen. De windvangers smaakt hoe dan ook naar meer. In Van der Laan lijkt, in het kielzog van schrijvers als Erik Betten en Anita Terpstra, een nieuwe noordelijke thrillerauteur te zijn opgestaan.