​In het voorwoord van de bundel staat dat Van der Dong met zijn kunstprojecten mensen wil wakkerschudden en wie de bundel leest vraagt zich automatisch af of dat niet eens met Hoogkerk moet gebeuren. “Het is een dorp in conflict met de nieuwe tijd, dat is constant voelbaar. Op een gegeven moment kan je niet langer volhouden dat je een dorp in een stad bent. Je bent een stadswijk aan het worden. Een klein voorbeeldje: Hoogkerk staat niet meer in de telefoongids en toch zetten sommigen heel halsstarrig Hoogkerk achter de postcode. En dan is er de fabriek die zich steeds verder terugtrekt op zijn eigen terrein. Uit de samenleving verdwijnt. Vijftig jaar geleden werkten er twaalfhonderd mensen tijdens de campagne, nu honderdtwintig. De naam van de fabriek is verengelst. Het heet nu Cosun en daarvoor Suikerunie of CSR.” 

Recensie Biblion door: Louis SmitDe dichter (1962) is een kunstenaar die bekend werd door prikkelende projecten als de Postbus van God en de Postbus van Allah. De bundel gaat over hoe hij opgroeide in het Groningse dorp Hoogkerk en over de suikerfabriek die daar was gevestigd.
In drie verhalende gedichten brengt hij een ode aan zijn overleden ouders en celebreert hij een 'Hoogmis van suiker'. Dominee en kerk zijn overal; het leven is doorspekt met godsdienst (gebod, zonde, de vreze des Heren). De dichter lijkt met dat 'rare calvinistische dorp' te willen afrekenen. Tegelijk is dit boekje een gevoelig, bijna kwetsbaar kleinood, vol liefde voor de vader, de moeder en het dorp.

​De kleurenillustraties, van de kunstenaar zelf, zou je, met een toespeling, 'suikerzoet' kunnen noemen. Al met al een aansprekend en wat nostalgisch document over een voorbije tijd. Over beklemming, maar ook over de geborgenheid in de eigen zuil. Het zal mensen aanspreken die zelf in een dorp zijn opgegroeid, maar ook anderen die geraakt worden door bijvoorbeeld het liedje 'Het dorp' van Wim Sonneveld.


Gebonden uitgave in klein, vierkant formaat.