Mooie recensie in Leeuwarder Courant over 'De Windvangers' van Mannus van der Laan

Recensie door Kirsten van Santen

De debuutroman van journalist Mannus van der Laan, verslaggever bij Dagblad van het Noorden , heeft wel iets weg van de Deense televisieserie Borgen . Daarin zien we hoezeer het politieke en het mediadomein met elkaar verweven zijn, en hoe privé-beslommeringen het professioneel handelen van beleidsmakers, pr-figuren en mediagrootheden bepalen. In De windvangers gaat dat net zo. De hoofdpersonen hosselen zichzelf door het leven, met hun dubbele moraal en hun ontembare verlangen naar seks, geld en carrières.
Maar meer nog dan Borgen doet deze roman denken aan Ons soort mensen van de Duitse schrijfster Juli Zeh. Daarin vertelt ze het verhaal over Unterleuten, een dorp waar het mooie plattelandsleven ruw wordt verstoord door de komst van een windmolenpark. Van der Laan vertelt een soortgelijk verhaal, maar tegen een Gronings decor.

Misschien is het beroepsdeformatie van deze recensent, maar ik heb genoten van de beschrijvingen van journalistieke processen in De windvangers – van de redactiechefs die koortsachtig op zoek zijn naar een opening voor hun pagina tot de eindredacteuren die avondenlang in stilte naar hun beeldschermen turen. Ook interessant is de werkwijze van journalist Adam Kamphuis, hoe hij balanceert op het randje van het moreel toelaatbare, wankelt, erover heen kukelt en vervolgens de afgrond in tuimelt. Daar had ik nog wel meer van willen lezen.

In De windvangers kijken we over Kamphuis’ schouders mee naar de komst van een windmolenparkje, min of meer in zijn achtertuin, een project van zijn op geldbeluste buurman Rieks en diens luxedier-echtgenote Tiny, twee hilarische personages. Kamphuis is tegen de windmolens, maar zijn levensgezellin Catharina, gedeputeerde van de Arbeiderspartij, móét eigenlijk wel voor duurzame energie zijn. Zie hier: een giftige cocktail, die nog giftiger wordt door de nieuwe burgemeester John Lavendel van Stadshage (Groningen), afkomstig uit het mondaine Bredam (Amsterdam), die in de sauna hopeloos verliefd wordt op een mooie jongen.

Dat kan niet goed gaan en dat gaat het ook niet. De windvangers leg je niet snel weg, de plot is spannend en vaardig opgebouwd, de perspectiefwisselingen werken en de inkijkjes in de regionale politiek en het journalistieke metier boeien.
​
Van der Laan schakelt soms wel heel snel van het een naar het ander en formuleert hier en daar kort door de bocht (de schaamstreek van de oudere vrouw is een ‘ongeschoren overgangsnest’, Adam voelt ‘lust in zijn lijf’ en iemand is een ‘onbedaarlijke neukbeer’). Het boek had baat gehad bij een betere eindredactie – de namen van John en Adam worden op pagina 98 door elkaar gehusseld en sommige passages kunnen echt bondiger, maar laten we het erop houden dat dit de uitgeverij is aan te rekenen. De windvangers smaakt hoe dan ook naar meer. In Van der Laan lijkt, in het kielzog van schrijvers als Erik Betten en Anita Terpstra, een nieuwe noordelijke thrillerauteur te zijn opgestaan.

Bestel hier het boek