|
0 Comments
Recensie door: Nico Hylkema
“Het was er warm, en heel donker, en heel opeen daarbinnen. Mijn broer met zijn lange poten, ik met mijn lange poten, opgerold als wormen onder de stenen. En alle dingen die geluid maken, en alle dingen die geur en smaak hebben, en alle dingen die we niet wisten, en alle dingen die we niet kenden en die we ons niet konden voorstellen, draafden en sprongen en roerden zich buiten de buik van onze moeder.”   Recensie door Stefanie Katzenbauer
Een boer die in het Spaanse deel van de Pyreneeën sterft nadat hij is getroffen door een bliksemschicht, vormt het beginpunt van het verhaal dat zich ontvouwt in Ik zing en de berg danst. Een rond verhaal dat vanuit verschillende, vaak bijzondere, perspectieven wordt verteld. Het is een roman met een grote hang naar poëzie die eigenlijk voorgedragen en niet gelezen zou moeten worden. Als boer en dichter Domènec geveld wordt door een bliksemschicht, blijft zijn jonge vrouw Sió alleen achter met haar stugge schoonvader Ton en haar kinderen Mia en Hilari, die half wild opgroeien in het oerlandschap van het Pyrenese hooggebergte, vlak bij de grens met Frankrijk. Ze raken bevriend met de reuzenzoon Jaume en met z’n drieën vormen ze een onoverwinnelijk bondgenootschap en beheersen ze de bergen, totdat het noodlot andermaal toeslaat en de drie jongelingen worden verdreven uit hun paradijs naar een wereld van dood en gevangenschap, wrok en eenzaamheid, waarin evenwel, na vele jaren, de hoopt gloort op een schuchtere hereniging.
European Union Prize for Literature 2020.
De roman is jubelend ontvangen door zowel de kritiek als de lezers. In Catalonië is Ik zing en de berg danst een regelrechte bestseller en inmiddels zijn de rechten voor de vertaling verkocht aan een 15-tal landen, waaronder dus Nederland (uitgeverij Nobelman). De roman In het eerste hoofdstuk van Ik zing en de berg danst wordt de dichter-boer Domènec geveld door een bliksemschicht. Achter blijven zijn vrouw, Sió, zijn dochter, Mia, en zijn pasgeboren zoon, Hilari, die het dichterlijke talent van zijn vader heeft geërfd en net als zijn vader tragisch aan zijn einde zal komen. De roman speelt zich af in het even oogverblindende als meedogenloze decor van de Catalaanse Pyreneeën, tussen Camprodon en Prats de Molló, en gaat van start met een storm die verhaald wordt door de wolken. Hiermee wordt een hele reeks buitengewone vertellers ingeluid, want het zijn niet alleen personages die optreden als verteller in Ik zing en de berg danst maar ook verschijnselen (wolken, stormen), dieren (reebok, hond, beer), paddenstoelen, spoken... Door deze narratieve veelstemmigheid, waarbij de elementen en de dieren een soort choros vormen, krijgen de tragische gebeurtenissen in Ik zing en de berg danst het karakter van een mythisch noodlot. Hoogtepunt van de roman is het hoofdstuk waarin Mia’s ex-geliefde Jaume na een gevangenisstraf terugkeert naar zijn geboortegrond voor een weerzien met zijn oude vlam, die hij jarenlang niet onder ogen heeft durven komen. De reactie van de getekende en gelouterde Mia is groots, gespeend van sentimentaliteit en desalniettemin, of wellicht daardoor, hartverscheurend. |
Auteur Irene Solà Archieven
September 2024
Categorieën |
RSS-feed