Poëtische observaties in nevelen gehuld…

Sam Shepard-Bespieder van de Eerste Persoon
​Recensie door Tea van Lierop 

Het verhaal
Dit boek is het laatste dat Sam Shephard schreef. Hij kon het niet helemaal afschrijven. Zijn ziekte, hij leed aan ALS, dwong hem de laatste delen te dicteren aan zijn familieleden. Samen met een vriendin, Patty Smith, redigeerde hij het manuscript. Net voor zijn dood was het boek besproken met zijn familie en waren de laatste bewerkingen gedicteerd. ​

Observator
Wie observeert wie in deze novelle? Het is een zoekplaatje, de ene keer heeft een ik-persoon het woord, een andere keer een tweede, die onmogelijk dezelfde ‘ik’ kan zijn. Dan weer wordt er beschouwend gesproken over een situatie in het verleden. Maar het is volstrekt niet belangrijk wie er achter de wisselende perspectieven schuilgaat, laat de mooie woorden rustig komen en aaneenrijgen tot een evenwichtig geheel. Volg de man in de schommelstoel en de observator die een personage kan zijn, maar ook een dubbelganger van de man in de schommelstoel zelf.

Immigranten
Het boek is opgebouwd uit 37 korte hoofdstukken en heeft geen duidelijke chronologie of andere samenhang. Het zijn flarden herinneringen uit de jeugd van de schommelstoelman en van zijn opa en oma. Uit die herinneringen valt op te maken dat in elk geval de oma van de ik-persoon een immigrantenachtergrond heeft, zij komt uit Engeland en er is iets niet helemaal goed gegaan met de papieren waardoor er problemen ontstaan met de ziektekostenverzekering. De tragiek waarmee opa en oma te maken krijgen wordt bijna terloops weergegeven, maar je leest tussen de regels door dat dit een harde tijd geweest moet zijn voor de familie.

‘Ze gingen door de hele ambtelijke molen, telefoongesprek na telefoongesprek. Het was een keuzemenu waarin je aan de lijn moest blijven en te horen kreeg voor die en die persoon druk op 4, voor die en die persoon druk op 2, voor die en die persoon druk op 12, iets dergelijks. En nooit kreeg je iemand aan de lijn.’ (blz.66)

Lees verder