​Onstuimige avonturen aan de Rivièra

​Recensie door Paul Gellings in Argus, 26 april 2023. 
​​
Het adagium ‘oude liefde roest niet’ zou met een minieme aanpassing vervangen kunnen worden door ‘oude liefde rust niet’. Daar zorgen onze rusteloosheid en halfbewuste drijfveren wel voor, zoals Gerrit Brand (1956) vaardig aantoont in deze nieuwe roman. Hoofdpersoon is de weinig succesvolle filmmaker Henry Maartens die op uitnodiging van producent George Blaak in diens villa aan de Franse Riviera verblijft. De bedoeling is dat Henry er ongestoord werkt aan een scenario naar de roman Een heel nieuw leven (2011) van – jawel! – Gerrit Brand, een aardige knipoog van de auteur naar een eerder werk van hem, net als zijn vorige roman Le Mans (2021) berstensvol liefde, overspel en misverstanden.

 De omgeving leent zich perfect voor een vruchtbaar creatief proces: ‘Opnieuw zo’n stralende dag in Sanary-sur-Mer. Henry zit weer op het terras bij het zwembad.’ Toch komt het scenario pas na veel  horten en stoten van de grond. Oorzaak: een flinke dosis menselijk tekort vermengd met een niet minder flinke portie noodlot. Want ook aanwezig is Charlotte, de huidige echtgenote van George en ex-geliefde van Henry. Deze heeft haar ooit op beschamende wijze in de steek gelaten en voelt zich daar nog altijd schuldig over. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het ‘misgaat’ als George op zoek naar een geldschieter het tweetal een paar dagen alleen laat. ​. Al de eerste nacht ontvouwt zich het bed, en er volgen meer herdersuurtjes. Het lijkt overigens of vreemdgaan de motor is van de liefde bij Gerrit Brand. In het verleden hield Charlotte haar relatie met haar vaste vriend gewoon aan, ondanks haar romance met Henry, en Henry schrikt er in dezelfde periode niet voor terug zich mee te laten sleuren in een onstuimig avontuur met de temperamentvolle Braziliaanse Alice: ‘Het ging haar blijkbaar niet snel genoeg want op het laatste moment greep ze zijn hoofd beet en zoende hem stevig op de mond.’
Halverwege het verhaal wordt het gezelschap in de villa uitgebreid met Sophie, dochter van Charlotte en theoretisch natuurkundige, waarmee de reeds bestaande driehoeksverhouding even een geometrische hypertrofie dreigt te worden. Maar zo voorspelbaar is het allemaal niet.  
Cinemacope is – hoe kan het anders? – filmisch geschreven, enigszins in de trant van het werk van regisseur Éric Rohmer (ook met dikwijls allerlei relationeel gepruts aan de Côte d’Azur). Of een verfilming van een boek van Françoise Sagan. De volgende scène is in die zin veelzeggend: ‘Naast elkaar staand zien Henry en Charlotte de tabaksbruine auto een grote ondergaande zon tegen een oranje lucht tegemoet rijden. Sophie zwaait, een blote arm uit het aam. Het zou het eind van een film kunnen zijn. Vlak voor de aftiteling.’
Naast een vloeiende afwisseling van heden en verleden versterken dergelijke sprekende beschrijvingen het cinematografische effect van de roman. Voor onze ogen ontrolt zich steeds een bont decor, variërend van dampende muziekcafés in de jaren negentig tot de Franse Zuidkust in de coronatijd, met veel zon, zee, wijn, sjirpende cicaden en omgewoelde liefdesbedden. Nergens wordt het concrete geschuwd, wat de leesbaarheid van deze mediterrane vaudeville zeer ten goede komt.
 
 
Paul Gellings
 
Gerrit Brand: Cinemascope
Nobelman, € 24,95