Recensie 'Le Mans' in Argus

Onlangs verscheen er in Argus een recensie geschreven door Paul Gellings van de roman Le Mans, van Gerrit Brand. Argus is, in hun eigen woorden, een smakelijke opiniekrant en een prettig, verrassend blad. Het is dus zeker de moeite waard om een abonnement te nemen en deze recensie op papier te lezen! Abonneren doe je hier. Een digitale kopie is hieronder te vinden.

Verstoor niet het evenwicht in het overspel
 
‘Onmogelijke liefdes zijn van nature het mooist, het meest intens en het hartstochtelijkst’, zegt Chris Jager, de veertigjarige hoofdpersoon in Le Mans van Gerrit Brand. Hij zwelgt in zijn passie voor Carla Bergman, een huppelkutje met een tomeloze behoefte aan aandacht.
          We zien hen overdadig met elkaar vreemdgaan. Na werktijd op kantoor, in hotelbedden, een enkele keer ook op luxe autostoelen. In Le Mans, waar Chris als televisiecommentator het racegebeuren verslaat en Carla als fotografe het hare doet, komt hun romance tot een kookpunt. Alles werkt ook mee: Frankrijk, zwoele zomeravonden, terrassen, enzovoort. In Parijs doen ze het nog eens dunnetjes over, in een hotel nabij de Champs-Elysées: ‘Terwijl Carla in haar koffer staat te rommelen, komt er plotseling een sentimentele stemming over hem.’
         Helemaal gelijkwaardig is hun verhouding niet. Zij heeft een tijdje meegelopen als stagiaire op de redactie van het automagazine waarvoor hij werkt, is beduidend jonger en financieel niet echt onafhankelijk. Ze beweert dat ze geen hoer wil zijn, maar laat zich telkens na wat tegenstribbelen elk douceurtje lekker aanleunen. Daarnaast speelt ze een spel van aanhalen en afstoten dat Chris halfgek maakt van wanhoop en wellust.
Wat niet wegneemt dat ze zijn erotische verslaving deelt. Ze ziet alleen geen toekomst voor hen. Een breuk met haar vaste vriend Harry, een sul die niets vermoedt, is onbespreekbaar. Dat ligt voor Chris wel anders. Door zijn echtgenote Laura (minder nietsvermoedend dan Harry) wordt hij bij voortduring vernederd. Bijna karikaturaal is de gelatenheid waarmee hij krenking na krenking slikt. Hij heeft er ook belang bij zijn vrouw vooreerst niet te verlaten. Als hij dat doet, is het evenwicht binnen zijn overspel verstoord en zal Carla meteen afhaken. Geen toekomst hebben is voor haar een paradoxale maar absolute voorwaarde. Een groteske aanval van jaloezie van hem drijft hen ten slotte uit elkaar.  
         Kortom, een liefdesavontuur waarin een zekere banaliteit niet wordt geschuwd, maar dankzij de vaardige pen van Gerrit Brand lezen we toch een boeiende zedenschets. Kostelijk is de scène waarin echtgenote Laura in een restaurant een tenenkrommende kwaaie dronk krijgt, ronduit spannend het afstudeerfeestje van Carla. Chris wordt daarbij ineens op een wat achterdochtige manier over zijn uitstapje naar Le Mans met Carla door haar ouders ondervraagd. Je ziet hem dan bijna door de mand vallen. ‘Zweet prikkelt in zijn haar. Nog even en de eerste druppels zullen zich vormen en langs zijn slapen naar beneden druipen.’
          Spanning dus én humor. Maar deze roman heeft meer in zijn mars. Het fraai gecomponeerde en gelaagde verhaal biedt een fijnzinnige blik op de tragiek van leven en liefde. Chris en Carla zijn in gevecht met tijd en eenzaamheid, een strijd die ze uiteindelijk wel moeten verliezen.  
 
PAUL GELLINGS