|
|
Henk van Holland wilde aanvankelijk profvoetballer worden. Door zijn volstrekte eenbenigheid moest hij deze ambitie opgeven en ruilde haar in voor de droom het leven te leiden van een succesvol autocoureur. Echter, tot op de dag van vandaag is hij er niet in geslaagd een rijbewijs te halen. De blues die dit alles veroorzaakte schreef hij van zich af – geïnspireerd door Window of my eyes van Cuby + Blizzards - in zijn debuutgedicht dat gepubliceerd werd in het tijdschrift Gnot dat door hemzelf en een medescholier werd uitgegeven. Het zou de start blijken te zijn van een hele reeks afwisselende teksten: korte verhalen, poëzie, cabaretteksten, reclameteksten, essays, journalistieke producties, speeches, met als niet nagestreefde bijwerking een succesvolle loopbaan in de public relations en reclame. Als directeur communicatie van een van Nederlands grootste ondernemingen bereikte hij in zijn vak de top van de Olympus. Om te ontdekken dat daar het uitzicht op de wereld nogal was vervormd: mensen waren geen mensen meer, maar consumenten of GRP’s, collega’s waren interne stakeholders geworden en sponsoring niet langer het ondersteunen van Nederlands volkssport nummer 1 maar het exploiteren van mogelijkheden tot relatiebeheer.
De weg terug naar wat er werkelijk toe doet, zoals de literatuur, was lang en niet altijd zonder problemen, maar had wel het resultaat dat hem voor ogen stond: het verschijnen van zijn eerste roman Harmen, een klassieke tragedie in een eigentijds jasje.
0 Comments
|
Auteur
|
RSS-feed