Foto
ISBN 9789491737596 Mannus van der Laan De Windvangers
​Adam Kamphuis is onaangenaam verrast als zijn buurman windturbines op zijn land wil plaatsen. Hij stelt alles in het werk om het plan van de steenrijke ondernemer te dwarsbomen. Ondertussen komt hij in conflict met zijn vrouw die voor windenergie is. Zij is in de running om burgemeester te worden. De partijleider lijkt haar te steunen, maar een ambitieuze wethouder werpt zich ook op als kandidaat.

Kamphuis vecht op meerdere fronten. Hij strijdt tegen windmolens en wil opportunistische bestuurders ontmaskeren. De tegenstelling tussen het eigenbelang en de publieke zaak wordt in deze vlot geschreven roman op luchtige wijze ontvouwd. De ontknoping is even spannend als verrassend. De windvangers is een eigentijdse zedenschets waarin de personages worden verblind door hun hunkering naar seks, geld en macht. 

De Windvangers | Nederlands | Paperback | ISBN 9789491737596  | 276 pagina´s 

Over de auteur 

​Mannus van der Laan studeerde sociologie en communicatiewetenschap aan de Universiteit van Amsterdam. Hij werkt als journalist bij Dagblad van het Noorden. 

Mooie recensie bij Met de Neus in de Boeken over 'De Windvangers'

Recensie door Tea van Lierop

Groningen, daar zou een deel van het boek zich af kunnen spelen. Alle tekenen wijzen erop, alleen de plaatsnamen zijn fictie, dus blijft het gissen waar de personages hun geheimen prijsgeven. De tegenstelling met het echte stadse leven is groot, daar moet je twee uur voor reizen en dat zal ergens in de Randstad zijn. Het doet er niet echt toe, maar toch ontkom je als lezer niet aan het visualiseren van de locaties. Het stoere noorden, grenzend aan onze Oosterburen, is het toneel van journalist Adam Kamphuis. In het dorp Balder bewoont hij een riant huis met Catharina, die een goedbetaalde baan heeft als politica van een Arbeiderspartij. Naast hen staat het protserige huis van hun buren en daar besluit buurman Rieks Kwant tot de aanschaf van vijf windmolens. Verder is er nog een kleurrijk personage, ene John Lavendel, die op mannen valt. Voilà, tot zover de hoofdpersonages en een deel van de intrige.

Wie niets geeft om politiek en de karikaturale beeldvorming van de personages mist, zal niet zoveel hoeven, kunnen glimlachen om de manier waarop de auteur zijn figuren geschapen heeft. Op de achterflap wordt gerept van een zedenschets en daar is wel iets voor te zeggen. Veelal flink uitvergroot en daardoor grappig, krijgen de karakters hun eigenschappen en uiterlijk mee. Het begin van het boek doet vermoeden dat het activistische element een belangrijke rol zal gaan spelen. Wie daar op wacht komt bedrogen uit, al vrij snel blijkt de scoop, waarop Adam hoopt, uit te blijven en hij druipt af naar huis. Dit personage heeft het niet makkelijk in het leven en verbruit het bij buurvrouw Tiny, die uitermate karikaturaal geportretteerd wordt als een sexy, behoorlijk ordinair, mollig typetje. Haar man is gek op haar en door een onhandig misverstand, vandaar het kluchtige, komt het tot een enorme bonje met de buren.

‘Zij (Tiny Kwant tvl) hulde zich bij voorkeur in strakke rokken en broeken, hield van diepe decolletés, toonde nadrukkelijk haar lange gemanicuurde nagels en haar rammelende sieraden. Daarbij droeg ze haar vetrollen als erotische pauwenveren. Altijd goedlachs keek ze hem soms brutaal verleidelijk aan. Wat meende hij (Rienk tvl) wel niet?’

De connectie met John Lavendel en de andere personages is Catherine, beiden strijden om de burgemeesterstitel van Bredam, een gewilde post. Het spelletje, dat wordt gespeeld met de kandidaten, is gewiekst en zal wraakgevoelens opwekken. Zoals gezegd is John van de herenliefde, ook van deze man wordt een karikatuur gemaakt, hij wordt letterlijk nichterig neergezet en erg voorzichtig in het openbaar is hij niet. De rol van zijn ouders, vooral zijn ziekelijk vader, wordt niet helemaal duidelijk, John gaat wel een aantal keer met spoed naar zijn vader vanwege een verslechtering van diens gezondheid.

Erg goed uitgewerkt is het ‘linkse’ gedachtegoed. Adam zegt het zelf al wanneer bij terugkijkt op zijn leven:

‘Hij durfde het amper aan zichzelf toe te geven, maar voor een linkse journalist was hij nogal materialistisch ingesteld. Bepaalde mensen durfde hij daarom niet thuis uit te nodigen, bevreesd als hij was om door het ijs te zakken of hun de ogen uit te steken. Tenslotte was hij zijn woonloopbaan begonnen als anarchistisch kraker.’

Decadentie en links gaat kennelijk toch samen, eigenlijk staat het in schril contrast met de arme bevolking in het hoge noorden. Tijdens de verkiezingen komt dit pijnpunt helder boven, de kansarmen en verschoppelingen stemmen liever op een partij die wel naar hen luistert. Wat dat betreft lijkt het net non-fictie en maakt een aantal zaken in het boek zeer herkenbaar, soms vermakelijk, soms ook tragisch. Tussen de regels door is de onmacht en woede te lezen en feest de bestuurlijke elite fijn door op andermans kosten. Zo kun je het boek ook lezen, de elite tegen de burgers, arm tegen rijk en kapitaal tegen de natuur.

Sommige gebeurtenissen in het boek zijn te voorspellen, maar niet het slot, dat is onverwacht en laat alles op zijn kop staan zodat de auteur in zijn volgende boek mag vertellen hoe verder? Kortom, er wordt veel wind gevangen en niet alleen door hoge bomen. Wie een toegankelijk boek wil lezen met een zowel humoristische, ironische als kritische ondertoon, is met deze roman aan het goede adres.

Mooie recensie in de Leeuwarder Courant over 'De Windvangers' van Mannus van der Laan 

Recensie door Kirsten van Santen

De debuutroman van journalist Mannus van der Laan, verslaggever bij Dagblad van het Noorden , heeft wel iets weg van de Deense televisieserie Borgen . Daarin zien we hoezeer het politieke en het mediadomein met elkaar verweven zijn, en hoe privé-beslommeringen het professioneel handelen van beleidsmakers, pr-figuren en mediagrootheden bepalen. In De windvangers gaat dat net zo. De hoofdpersonen hosselen zichzelf door het leven, met hun dubbele moraal en hun ontembare verlangen naar seks, geld en carrières.
Maar meer nog dan Borgen doet deze roman denken aan Ons soort mensen van de Duitse schrijfster Juli Zeh. Daarin vertelt ze het verhaal over Unterleuten, een dorp waar het mooie plattelandsleven ruw wordt verstoord door de komst van een windmolenpark. Van der Laan vertelt een soortgelijk verhaal, maar tegen een Gronings decor.

Misschien is het beroepsdeformatie van deze recensent, maar ik heb genoten van de beschrijvingen van journalistieke processen in De windvangers – van de redactiechefs die koortsachtig op zoek zijn naar een opening voor hun pagina tot de eindredacteuren die avondenlang in stilte naar hun beeldschermen turen. Ook interessant is de werkwijze van journalist Adam Kamphuis, hoe hij balanceert op het randje van het moreel toelaatbare, wankelt, erover heen kukelt en vervolgens de afgrond in tuimelt. Daar had ik nog wel meer van willen lezen.

In De windvangers kijken we over Kamphuis’ schouders mee naar de komst van een windmolenparkje, min of meer in zijn achtertuin, een project van zijn op geldbeluste buurman Rieks en diens luxedier-echtgenote Tiny, twee hilarische personages. Kamphuis is tegen de windmolens, maar zijn levensgezellin Catharina, gedeputeerde van de Arbeiderspartij, móét eigenlijk wel voor duurzame energie zijn. Zie hier: een giftige cocktail, die nog giftiger wordt door de nieuwe burgemeester John Lavendel van Stadshage (Groningen), afkomstig uit het mondaine Bredam (Amsterdam), die in de sauna hopeloos verliefd wordt op een mooie jongen.

Dat kan niet goed gaan en dat gaat het ook niet. De windvangers leg je niet snel weg, de plot is spannend en vaardig opgebouwd, de perspectiefwisselingen werken en de inkijkjes in de regionale politiek en het journalistieke metier boeien.
​
Van der Laan schakelt soms wel heel snel van het een naar het ander en formuleert hier en daar kort door de bocht (de schaamstreek van de oudere vrouw is een ‘ongeschoren overgangsnest’, Adam voelt ‘lust in zijn lijf’ en iemand is een ‘onbedaarlijke neukbeer’). Het boek had baat gehad bij een betere eindredactie – de namen van John en Adam worden op pagina 98 door elkaar gehusseld en sommige passages kunnen echt bondiger, maar laten we het erop houden dat dit de uitgeverij is aan te rekenen. De windvangers smaakt hoe dan ook naar meer. In Van der Laan lijkt, in het kielzog van schrijvers als Erik Betten en Anita Terpstra, een nieuwe noordelijke thrillerauteur te zijn opgestaan.