UITGEVERIJ |
|
|
De eeuwige geest van de Langeleegte, Herinneringen aan 100 jaar voetbal in Veendam van Willem Molema2/25/2018  De presentatie van het boek op 18 februari j.l. in de Borgerswoldhoeve in Veendam was een feest der herkenning. Vele oud-spelers, officials en managers waren aanwezig. Daarnaast waren ook de wethouders van Veendam en Pekela aanwezig.
De presentatie was op 18 februari omdat het die dag precies een jaar geleden was dat Henk Nienhuis, oud-speler, -trainer en -directeur van SC (en BV) Veendam op 75-jarige leeftijd overleed. Molema heeft een paar jaar gewerkt aan dit boekwerk. ‘Het was aanvankelijk de bedoeling een boek te schrijven over het stadion, maar nadat de club failliet was gegaan, heb ik het concept veranderd,’ aldus de auteur. ‘Het boek is ruim 400 pagina's geworden, maar ik had er ook eentje van 800 kunnen maken.’ Als het aan de schrijver ligt komen er nog twee vervolgdelen. Hangt natuurlijk allemaal wel een beetje van de verkoopresultaten van dit boek af. Maar aan gebrek aan belangstelling hadden Molema en zijn uitgever Gerrit Brand niet te klagen. Het was bomvol in de Borgerswoldhoeve. Lees verder.
0 Comments
 Bespieder van de Eerste Persoon is het laatste boek van Sam Shepard. Deze deels autobiografische novelle, in een uiterste krachtsinspanning geschreven en gedicteerd in het jaar voor zijn dood, vertelt vanuit een dubbel perspectief over een niet bij naam genoemde hoofdpersoon die een aandoening heeft die hem meer en meer afhankelijk maakt van de naasten die voor hem zorgen. Hij slijt zijn dagen op zijn veranda, vervuld van mijmeringen en herinneringen en het besef van vergankelijkheid en teloorgang, en wordt voortdurend bespied door een raadselachtige man die zijn dubbelganger zou kunnen zijn en becommentarieert wat hij waarneemt.
In ingetogen bewoordingen roept Sam Shepard een indringend beeld op van menselijke kwetsbaarheid, hoop en kracht. De eeuwige geest van de Langeleegte
De Langeleegte was jaren een begrip in Nederland. Het was de naam van het stadion van SC Veendam dat bijna 59 jaar betaald voetbal speelde, maar in 2013 failliet ging. Veendam en de Langeleegte, daar wilden andere clubs niet graag spelen. Het zou er altijd koud en winderig zijn en de weg er naar toe was lang. Sinds de ruzie tussen de schrijver Multatuli en Veendammer notabelen kwam het niet meer goed met het imago van Veendam, later nog eens versterkt door een discutabel onderzoek. Maar de waarheid is heel anders, ontnuchterend voor velen. In dit boek wordt het geheim van die bijzondere naam de Langeleegte onthuld en de dubbele betekenis ervan uit de doeken gedaan. De Langeleegte krijgt in dit boek een gezicht met verhalen over het ontstaan van de club, over beroemde spelers als Frans de Munck, Paul Amara, Johan Derksen, Jeroen Zoet, Ruben Schaken, Marnix Kolder, Jan Blijham en tal van anderen. Bijzondere supporters, sponsors, mannen van staal en medewerkers komen voorbij. De ‘Eeuwige geest van de Langeleegte’ gaat ook over clubiconen als Henk Nienhuis en Jan Korte, over de drama’s van overleden spelers, over de harde leerschool van trainer Leo Beenhakker en over erotiek en romantiek. Kortom, in dit boek leeft de geest van een van de beroemdste voetbalstadions eeuwig voort.
 Oud-Dokkumer Louwrens Hacquebord (1947) was tijdens zijn werkzame leven hoogleraar Arctische en Antarctische Studies aan de Rijksuniversiteit Groningen en publiceerde verschillende boeken betreffende zijn vakgebied.
Een geheel ander boek nam hij twee jaar geleden ter hand en presenteerde hij vrijdagavond 2 februari 2018 bij boekhandel Van der Velde in Dokkum. Daar waren belangstellenden, maar vooral familieleden, bijeen om te vernemen, hoe hij ertoe gekomen was om een boek te schrijven over zijn eigen familie in oorlogstijd.
Over de geschiedenis van de verwerking van kadavers is weinig bekend. Beter gezegd wás weinig bekend, want Anne-Marie Oudejans dook in de historie van deze bedrijfstak en schreef er een boek over. De verguisde vilder van vroeger is inmiddels een hoogopgeleide procestechnoloog.
Ze werden als paria’s beschouwd, moesten buiten het dorp wonen, priesters weigerden hen zelfs de biecht af te nemen. “Degenen die in de Middeleeuwen kadavers verwerkten, vormden een absolute onderklasse in de samenleving. De zogeheten vilders waren onrein, ze stonken, mochten niet het dorpscafé in. En dat terwijl ze een zeer belangrijke taak vervulden,” zegt Anne-Marie Oudejans. “Nog steeds bestaan er vooroordelen over destructie, maar in het verre verleden werd er echt neergekeken op kadaververwerkers. Door me te verdiepen in de bedrijfstak heb ik veel respect gekregen voor deze beroepsgroep.” |
Archives
June 2018
L.J.K. Setright e.boek
Categories
All
|
RSS Feed